🕊️ Bir Kuşun Sessizliği

Bazen en derin gözlem, bir şey uçtuğunda değil; durduğunda başlar.

I. Giriş – Uçmayan Kuşlar

Bahçede otururken ağaçta bir kuş fark ettik. Ne öttü, ne uçtu. Sadece duruyordu. Kanatları kapalıydı. Gagası sessizdi. Âmâ gözleri, gökyüzünden yeni dönmüş gibiydi.

Çocuklar baktı:

“Hasta mı?”“Yoruldu mu?”“Neden şarkı söylemiyor?”

Ben ise sordum:

“Peki ya o sadece dinliyorsa?”“Ya bir kuş sadece sessiz kalmak istediyse?”

II. Nezaret – Sessizliği Gözlemek

Görevi verdim:

“Bu kuşu izleyin ama hiçbir ses çıkarmadan.Siz de konuşmayın.Bakın, ama dokunmayın.Hissedin, ama yorum yapmayın.”

5 dakika geçti.Kuş kıpırdamadı.Ama çocuklar değişti.

Bir çocuk fısıldadı:

“Onun sessizliği çok gürültülü.”Bir diğeri:“Ben ilk defa bu kadar uzun bir şeyi izledim.”Bir başkası:“O sadece bakıyor gibi ama aslında dinliyor olabilir.”

III. Tecrübe – Sessizliği Denemek

Sınıfa döndüğümüzde herkesin önüne bir boş kâğıt bıraktım. Sordum:

“Kuş sessizken ne düşündü, yazın.”

Cevaplar geldi:

• “Belki de çok konuşmaktan yorulmuştur.”

• “Bazen hiçbir şey dememek her şeyi anlatır.”

• “O, sessizliğin sesini duyuyordu.”

• “Sessizliği paylaştık.”

Ardından çocuklara dedim:

“Şimdi siz de 3 dakika boyunca hiçbir şey yapmayın.Sessizliğinizin içine bakın.”

Bir çocuk gözünü kapattı.Açtığında sadece bir cümle yazdı:

“Benim içimde de bir kuş varmış.”

IV. Kapanış – Uçmadan Öğrenmek

Dersin sonunda çocuklardan biri şöyle dedi:

“O kuş uçmadı ama beni bir yere götürdü.”Diğeri ekledi:“Doğa konuşmuyor gibi ama bazen en çok o anlatıyor.”

Ve o gün herkes, sadece doğanın sesini değil;doğanın sessizliğini de dinlemeyi öğrendi.

Çünkü bazen uçmak gerekmez.Bazen sadece durmak, bakmak ve susmak gerekir.Tıpkı o kuş gibi.Tıpkı gözlem gibi.Tıpkı öğrenmenin başladığı o ilk sessizlik gibi.