✨ Hayy, Yıldızlarla Konuştuğu Gece

Bir yalnızlığın içinden doğan ses, gökyüzünden gelen bir cevaba dönüştü.

I. Sessizlikle Başlayan Gece

O gece rüzgâr yoktu.Yapraklar bile nefes almıyordu.Hayy, yalnız başına kayan yıldızları izliyordu.Ama gözleri değil, içi konuşuyordu.Çünkü çocuk kalbi bazen sorar,ama sesi dışarı değil, yukarıya çıkar.

“Gökyüzü,” dedi Hayy fısıltıyla,“Sen hep orada mısın?Ben seni yalnız izlerken, sen de beni izliyor musun?”

II. Bir Ses, Bir Cevap

Bir yıldız parladı.Sanki yalnızca Hayy’ın sorusuna yanıt vermek için.Ve o anda… yıldızlardan biri konuştu.Ama sesi duyulmadı, anlaşıldı.

“Ey merak eden,” dedi yıldız,“Ben hep buradayım. Ama beni sadece merak edenler fark eder.”

Hayy hayran kaldı.

“Ama ben küçüğüm, nasıl anlayabilirim sizi?”

Yıldız yanıtladı:

“Senin soruların büyükse, anlayışın da büyür.”

III. Gözlem ve Hayal Arasında

O gece Hayy yıldızlara sadece bakmadı.Onları gözetti.Aralarındaki mesafeyi anlamaya çalıştı.Bir tanesinin yavaşça kayışını gözleriyle çizdi.Bir diğerine “sen kuzey misin?” diye sordu.Sonra küçük taşlarla yere bir gökyüzü haritası çizdi.

“Belki de yıldızlar, yere düşmeden önce içimize düşerler,” dedi.

IV. Bir Bilgelik Fısıltısı

Gece uzadıkça yıldızlar çoğaldı.Ama Hayy yalnızlık hissetmedi artık.Çünkü anlamıştı ki,soru sormak, yıldızlara mektup göndermek gibiydi.

Ve yıldızların cevabı çoğu zaman

“Ben buradayım,” demekti.

O an yıldızlar fısıldadı:

“Hayy, sen artık sadece bakan değil, fark eden birisin.”“Sen artık göğe bakan bir göz değil, içe bakan bir düşüncesin.”

V. Gecenin Ardından

Hayy sabah uyandığında yerde taşlarla dolu bir harita vardı.Gökyüzünün simetrisi, çocuk aklının parmak izleriyle çizilmişti.Ve o gün Hayy hiçbir şey söylemedi.Ama gözlerinde yıldızlar vardı.

Çünkü artık yıldızlar konuştuğunda,duymayı bilen biri olmuştu.